Adiós ríos, adiós fontes

Adiós ríos, adiós fontes
adiós regatos pequenos,
adiós vista dos meus ollos,
non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento.

Muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas timbradoras
da igrexiña do lugar.

Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antr’o millo,
¡adiós, para sempr’ adiós!

¡Adiós, groria!, ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!

[…]

Mais son prob’e, mal pecado,
a miña terra n’é miña,
qu’hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.

Téñovos pois que deixar,
hortina que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.

Adiós, adiós que me vou,
herbiñas do camposanto
donde meu pai s’enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que vos criou.

Adiós, Virxe d’Asunción,
branca com’un serafin,
lévovos no coraçón:
pedídelle a Dios por min,
miña Virxe d’Asunción.

Xa s’oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar,
para min jai! coitadiño,
nunca máis han de tocar.

o Xa s’oien lonxe, máis lonxe…
cada balada é un dolor,
i voume soio, sin arrimo….
Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!

Adiós tamén, queridiña…
¡adiós por sempre quizais!…
Dígoch’este adiós chorando
desd’a beiriña do mar.
Non m’olvides, queridiña,
si morro de soidás.
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!